Bütün Türk Gençliğine

I 
Yer bulmasın gönlünde ne ihtiras, ne haset. 
Sen bütün varlığınla yurdumuzun malısın. 
Sen bir insan değilsin; ne kemiksin ne de et; 
Tunçtan bir heykel gibi ebedi kalmalısın. 

Iztırap çek inleme... Ses çıkarmadan aşın. 
Bir damlacık aksa da bir acizdir göz yaşın; 
Yarı yolda ölse de en yürekten yoldaşın, 
Tek başına dileğe doğru at salmalısın. 

Ezilmekten çekinme ... Gerilemekten sakın! 
İradenle olmalı bütün uzaklar yakın, 
Dolu dizgin yaparken ülküne doğru akın, 
Ateşe atılmalı, denize dalmalısın. 

Ölümlerden sakınma, meyus olmaktan utan! 
Bir kere düşün nedir seni dünyada tutan? 
Mefkuresinden başka her varlığı unutan, 
Kahramanlar gibi sen ebedi kalmalısın... 


II 
Sen ne elde ve dilde gezen billur bir sağrak, 
Ne de sıska bir göğse takılan bir çiçeksin; 
Seninde bu dünyada nasibin var savaşmak!... 
Kayalarla güreşip dağlarda öleceksin. 

Yoldaşlık ederekten gökte güneşle, ayla, 
Aşarsın tepe, ırmak; yürürsün ova ,yayla... 
Hayata ne biçimde geldinse bir borayla 
Daha sert bir kasırga içinde biteceksin. 

KIZIL ELMA uğruna kılıç çekince kından, 
Bahtiyarlık denen şey artık geçmez yakından. 
Mesut olup gülmeyi sök, çıkar hatırından. 
Belki öldükten sonra bir parça güleceksin. 

Yüz paralık kurşunla gider “HAYAT” dediğin; 
“ Tanrı yolu” uzaktır; erken kalk sıkı giyin. 
Yazık, bütün ömrünce o kadar özlediğin 
Güzel Kızıl Elma’na varmadan öleceksin.